1597, 8. září. - Koncept v archivu arcibiskup. Pražsk. sub "Soc. Jesu", fasc. I.

Illustrissimo ac reverendissime domine, domine colendissime. Necessitas, imo et summa anxietas animi me compellit, iterum ad illustrissimam et reverendissimam Dominationem Vestram pro filiali meo obsequio et confidenza erga Ulani confugere, nescio enim, quo permissu divino mihi evenit, ut a prima die nominationis mei in archiepiseopum reverendissimus dominus nuncius apostolicus me persequi et in suinmo odio habere coepit, neque hucusque destitit; ubi ante multum diuque me in confirmatione ad dictum archiepiscopatum impedivit, nunc quotidie me sauciare studet, et in hoc maxime, quod inonasterium Glacense in collegium patrům Societatis immutare in summa gloria et laude suorum factorum hic in aula pro[move]at. Quod quidem monasterium omnimode ad archiepiscopos Pragenses fundatores pertinuit. Ego quidem pio officii mei sollicitudine cogitaveram apud sanctissi-mum dominům nostrum instare, ut, cum illud monasterium hinc Praga 22 miliaribus distet et sepa-ratim comitatus Glaceiisis per se ibidem sit, Sanctitas Sua mihi hanc gratiìim benigne concederet, et erigerei illic episcopatum, praepositumque dicti monasterii sufraganeum archiepiscopatus Pragensis, cum alias nullum habeat excepto Olomucensi, qui etiam episcopus hucusque archiepiseopum Pragensem pro suo metropolitano non agnoscit, constitueret. Quo medio facile putavi oppidum Glacense cum toto comitatu ilio liberari ab haereticis concionatoribus et populum totum ad ovile Domini reduci. Non minus etiam me in tam lata et ampia dioecesi, quanta in longitudine quam latitudine ad triginta sex miliaria se extendit, nonnihil sublevare possit.

Verum tarnen cum Sanctitati Suae hoc placuerit, collegium patrům ibidem instituere, et hoc ipsum opus per patres Societatis effici posse spes affulgeat, nolui Suae Sanetitatis voluntati renuere, verum ad instantiam nuncii apostolici tauquam fundator cum capitulo consensi, salvo tarnen hoc, ut patribus Societatis non liceat bona illa ad praeposituram pertinenza vendere aut abalienare, et si contigeret patres dietám praeposituram deserere, ut iterum ad archiepiscopum, suum fundatorem et collatorem, rediret, bullisque super hanc erectionem hoc insereretur, quod in iisdem bullis huc allatis intermissum fuisse deprehensum est, quam clausulam ita necessariam ego et capitulum meum ecclesiae arcis Pragensis arbitrabamur, ut absque illa executio et introductio patrům nobis nociva et periculosa fieret propter exempla quae prae oculis habemus. Nam annis retroactis Ferdinandus impe-rator monasterium quoddam opulentum cum oppidis et villis Oibin nomine patribus Societatis donavit; illi exiguo tempore dictuin monasterium retinentes, illud cum omnibus subditis et aliis pertinentiis civitati Zittaviensi vendiderunt et in potestatem tradiderunt, qui cives haeretici pro more suo eiectis sacerdotibus catholicis omneš subditos ad consentiendum cum illis in fide adegerunt; sic multa millia animarum seducta ac deperdita fuerunt. Ipsum denique monasterium iidem cives studio igni incen-derunt et funditus aboleverunt, quod exemplum catholicos terruit et ad supradictam clausulam inseri petendum commovit. Nunc vero, quia camera et forte ipsa Sua Maiestas aliquas difficultates in exe-cutione huius operis movet idque protrahit, nuncius apostolicus in me totam culpam coniicere vult, aesi ego in causa essem falsasque delationes a malevolis hominibus pro veris accipit illasque Romam in maximum odium mei perscribit, prout mihi iam quoque evenit, nam, cum quidem illi falso retule-rint, me decretum quoddam sive rescriptum ad illud monasterium Glacense misisse perque illud, praeposito saepedicti monasterii inde abeunte, alium quempiam gubernatorem constituisse. Ille, tamquam me bine negocio ingesserim, in censuras apostolicas incidisse publice diffamare audet, quod quidem factum ego nunquam me commisisse dicto nuncio insinuavi, nec unquam comperietur, quod me verbo aut scripto calculis intromiserim, super quo rogavi, ut diligentem inquisitionem institueret, et si minimum quid horum compertum fuerit, tunc demum debitam poenam subire non recusarem, sed certus sum, nihil me tale commississe.

Attamen scio, nunciům Romam haec pro veris scribere. In quo illustrissimam et reverendissimam Dominationem Vestram rogo, me dignetur apud Suam Sanctitatem et alios illustrissimos cardinales excusare et protegere atque pro me polliceri, quod in hoc negocio nullo modo tergiversari, verum, quantum in me erit, operám et studium meum adhibere velim, modo apud Suam Majestátem et cameram difficultates amoveantur. Hoc etiam unice a Vestra illustrissima et reverendissime Domi-natione rogo et obsecro, ut, si diutius hic domino nuncio manendum esset, aliqua admonitio illi fiat, ne ita me persequatur, et alias crebris infirmitatibus afflicto animi afflictiones addat, cum aliis etiam, cum quibus illi negocia intercedunt, humanius agat, saepius enim ita severe agendo odium sedis apostolicae catholicis et haereticis inducit et ab more et reverentia erga illam deterrei. Haec tamen omnia confidentissime Vestrae illustrissimae Dominationis prudentiae et considerationi committo meque etiam atque etiam protectioni Suae commendo.