Z zachowaniem nabytych praw, każde z Umawiających się Państw ma prawo do połowy wody przepływającej na biegach granicznych.

1. Umawiające się Państwa popierać będą wykonywanie budowli, które zabezpieczają graniczne biegi wód i przyległe tereny zalewowe przed szkodami spowodowanemi wielką wodą, dalej wykonywanie budowli, które służą do odwadniania lub nawadniania przyległych terenów, umożliwiają wodzie odpływ, zaopatrują w wodę pograniczne gminy i wreszcie wykonywanie budowli, których celem jest wyzyskanie siły wodnej na biegach granicznych.

2. Dla umożliwienia celowego wykonywania budowli wodnych, wymienionych w ustępie 1, oba Państwa będą się kierowały następującemi zasadami:

a) Umawiające się Państwa nie będą wykonywały i nie będą dozwalały bez wzajemnego porozumienia robót, któreby mogły na biegach wód granicznych lub na odcinkach biegu wód położonych na obszarze drugiego Państwa powodować zmiany koryta, poziomu, ilości przepływającej wody lub jej zanieczyszczenie i w ten sposób istotnie szkodliwie oddziaływać na interesy publiczne, nabyte prawa wodne lub na brzeg przeciwległy granicznych biegów wody.

b) Przy regulacjach ma być przestrzegane, ażeby nie zostało wywołane przesuszenie terenu po jednej lub drugiej stronie i aby było umożliwione ich nawadnianie wodami namulającemi i zwilżanie podczas suszy.

c) Nie będzie oddawana do użytkowania ta ilość wody, która jest potrzebna do nawadniania lub zwilżania gruntów przyległych.

3. Regulacje i obwałowania granicznych biegów wód będą projektowane we wzajemnem porozumieniu właściwych urzędów Państw Umawiających się.

Właściciele niżej położonych obszarów będą obowiązani przyjąć, ewentualnie za odszkodowaniem, wodę doprowadzoną przyszłemi urządzęniami męljoracyjnemi, a to na podstawie porozumienia właściwych urzędów Państw Umawiających się.

1. Umawiające się Państwa będą dbały o to, aby urządzenia wodne na granicznych biegach wód lub na biegach granicą przeciętych - na tych ostatnich, o ile stykają się z granicą - były utrzymywane i prowadzone według odnośnych zobowiązań, oraz aby samodzielnemi przedsięwzięciami na własnym obszarze nie spowodować przeszkód w prowadzeniu takich urządzeń na tęrenie drugiego Państwa. Przemijające nieuniknione przeszkody z powodu naprawy albo oczyszczenia muszą być jednak tolerowane a szkody ewentualnie wynagrodzone.

2. Umawiające się Państwa będą czuwały nad tem, aby również nieuregulowane graniczne biegi wód były utrzymywane przynajmniej w stanie, jak tego wymaga zabezpieczenie ich położenia przed nagłemi zmianami.

1. Umawiające się Państwa będą czuwały nad tem, aby urządzenia na biegach wód granicą przeciętych i stykających się z granicą, były eksploatowane i utrzymywane tak, aby korzyści wypływające z urządzenia w myśl konsensu, pozostały nieuszczuplone dla osób interesowanych na terenie drugiego Państwa, oraz aby było zabronione każde naruszenie prąca tych osób. Okoliczność, że jedna z osób interesowanych znalazła się na terenie drugiego Państwa, nie zwalnia od obowiązkaw, wynikających z istnienia i utrzymania urządzenia wodnego.

2. Umawiające się Państwa będą na własnym obszarze starały się o to, aby osoby do tego zobowiązane należycie utrzymywały sztuczne biegi wód, służące według konsensów jako odpływy lub dopływy dla urządzeń wodnych prawnie istniejących na obszarze drugiego Państwa.

Sprawy prawno-wodne dotyczace granicznych biegów wód lub wód granicą przeciętych będą rozstrzygane wyłącznie według ustaw tego Państwa, na którego obszarze urządzenie wodne znajduje się lub ma być wybudowane.

1. Pozwolenie na urządzenie wodne, które ma być wykonane w całości na obszarze jednego Państwa udziela właściwa władza tego Państwa.

2. Jeżeli projektowane urządzenie wodne będzie leżało na obszarze obu Państw, pozwolenia udziela właściwa władza każdego z obu Państw na tę część urządzenia, która ma być wykonana na jego obszarze; przytem według możności i celowości należy wziąć pod uwagę, aby dochodzenia zostały przeprowadzone równocześnie lub przynajmniej w łączności zę sobą. Dla uniknięcia rozbieżności obie władze winny się porozumieć co do treści obu orzecień.

3. Sprawy prawno-wodne dotyczące granicznych biegów wód, będą, z wyjątkiem spraw karnych, rozstrzygane po porozumieniu się urzędów wodnych obu Państw bez względu na to, czy dotyczy to obszaru obu Państw, czy nie. W wypadkach niebezpieczeństwa z powodu zwłoki mogą być rozpoczęte jednostronne prace ochronne przed osiągnięciem porozumienia. Winien być jednak niezwłocznie powiadomiony o tem właściwy urząd wodny drugiego Państwa w celu dodatkowego osiągnięcia porozumienia.

4. W sprawach prawno-wodnych, dotyczących uprawnień lub interesów osób z obszaru drugiego Państwa, osoby te będą traktowane tak pod względem prawa materjalnego jak i procesowego narówni z osobami tego Państwa, na którego obszarze budowla jest lub ma być wykonana. Właściwy urząd winien powołać te osoby do udziału w dochodzeniu prawno-wodnem przez właściwy urząd drugiego Państwa narówni z osobami własnego Państwa.

5. Jeżeli w sprawach wymienionych w ustępach 2 i 3 nie dojdzie do porozumienia między urzędami wodno-prawnemi pierwszej instancji obu Państw, będzie sprawa przedłożona właściwym wyższym urzędom obu Państw. Jeżeli także i urzędy ostatniej właściwej instancji nie porozumieją się, sprawa zostanie ewentualnie przedłożona Sądowi Rozjemczemu, o którym mowa w artykule 82.

6. Tak porozumienie między władzami, jak decyzja Sądu Rozjemczego nie mogą się odnosić do zmiany granicy państwowej.

7. O ile co do wykonania urządzeń wodnych została osiągnięta zgoda między obu Umawiającemi się Państwami, nie będą miały zastosowania ani postanowienia pierwszego zdania ustępu 3, ani też postanowienia ustępu 4.

Prawa wodne, odnoszące się do wodnych budowli na granicznych biegach wód albo budowli leżących na terytorjum obu Państw, będą zapisane do ksiąg wodnych obu Państw na podstawie rozstrzygnięcia właściwych urzędów wodno-prawnych lub na podstawie wyroku Sądu Rozjemczego, wykonanego przez te urzędy.

Władzami wodnemi w rozumieniu niniejszej Umowy są urzędy, które według obowiązujących przepisów własnego Państwa udzielają prawno-wodnych konsensów. Władze te mogą porozumiewać się ze sobą bezpośrednio.

Policję wodną wykonywa każde Państwo na swoim obszarze. Właściwe urzędy obu Państw będą sobie wzajemnie dopomagały przy wykonywaniu policji wodnej.

Umawiające się Państwa podadzą sobie wzajemnie do wiadomości urzędy, które wykonują administrację techniczną na pogranicznych biegach wód. Urzędy te działają w przynależnych im sprawach we wzajemnem porozumieniu i mogą korespondować ze sobą bezpośrednio.

Za wodę graniczną w rozumieniu niniejszego Rozdziąłu uwążą się nieprzerwany odcinek tego samego biegu wodnego między miejscem, w którem granica państwowa do tego biegu wkracza a miejscem, w którem go ostatecznie opuszcza.

Na wodach granicznych jest spław dozwolony mieszkańcom Umawiających się Państw pod warunkami podanemi w tym Rozdziale.

Spław na wodach granicznych może wykonywać ten, kto otrzymał pozwolenie na wykonywanie spławu od właściwego urzędu tego Państwa, z którego tratwa wychodzi.

Umawiające się Państwa będą traktowały, o ile idzie o spław, tratwy, załogę i ładunek, z drugiego Państwa Umawiającego się, tak, jak tratwy, załogę i ładunek z własnego Państwa.

Ładunek tratew może obejmować jedynie drzewo.

Umawiające się Państwa nie będą pobierały na wodach granicznych żadnych opłat za spław.

1. Na każdej tratwie musi być odpowiedzialny kierownik tratwy (retman) i niezbędna ilość załogi.

2. Kierownikem tratwy może być tylko osoba zdolna do działań prawnych, która udowodni, że zna szczególowo rzekę, że spławiała po niej tratwy przynajmniej przez trzy po sobie następujące lata oraz posiada dowód uzdolnienia (załącznik II). Te dowody będą uznawane wzajemnie przez oba Państwa.

3. Kierownik tratwy i każdy członek załogi musi mieć przy sobie podczas spławu dowód osobisty z fotografją (załącznik III). Dowód osobisty uprawnia, przy zachowaniu przepisów celnych, do wejścia na terytorjum drugiego Państwa, o ile to jest potrzebnem ze względu na spław oraz do powrotu najkrótszą dogodną drogą, lądem przez obwar drugiego Państwa; dowód ten nie podlega przymusowi wizowemu.

4. Dowód uzdolnienia (ustęp 2) i dowód osobisty (ustęp 3) wydają właściwe urzędy Państwa, w którem ubiegający się ma stałe miejsce zamieszkania. Te dowody nie mogą być wydane osobie, która była zasądzona sądownie za zbrodnię przeciw cudzej własności, bądĽ też sądownie lub administracyjnie za przemytnictwo lub inne przestępstwo celne, bądĽ też za powtarzające się przekroczenia przepisów o spławie. Urząd, który dowody wydał, powinien je odebrać, jeżeli ich posiadacz zostanie zasądzony za jeden z wyżej wymienionych czynnów, a dowód osobisty również i wówczas, jeżeli tego zażąda drugie Państwo. To samo obowiązuje przy złożeniu kary pieniężnej w postępowaniu umarzającem tam, gdzie takie postępowanie istnieje. Urząd, który wydał lub odebrał dowód osobisty, zawiadomi o tem właściwy Urząd drugiego Państwa.

5. Kierownik tratwy jest obowiązany mieć przy sobie podczas spławu deklarację na spław drzewa (załącznik IV), wypełnioną i podpisaną przez osobę uprawnioną do spławu (artykuł 40). W tej deklaracji będą podane: imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do spławu i właściciela tratwy, jak również kierownika tratwy, dalej numer i data dowodu uzdolnienia kierownika tratwy, miejsce wyjazdu i przeznaczenia tratwy oraz opis tratwy i ładunku. Deklaracja na spław drzewa winna być potwierdzona przez właściwy urząd celny albo oddział straży finansowej lub organa straży granicznej Państwa, z którego tratwa wychodzi.

6. Dowody wymienione w ustępach 2 i 3 oraz deklaracja na spław drzewa w ustępie 5 będą wydawane na drukach w obydwu językach państwowych według wzorów podanych w załącznikach II, III i IV.

1. Na tratwach winny być umieszczone na tablicy nazwisko i miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do spławu tak, aby napis był czytelny z obu brzegów. W celu rozpoznania tratwy umieszczać należy tarczę, o średnicy 50 cm, na tratwie polskiej po obu stronach czerwoną, a na czeskosłowackiej po obu stronach niebieską.

2. Kierownik spławu jest odpowiedzialny za należytą obsadę i wyposażenie tratwy oraz jej umiejętne prowadzenie.

3. Urządzenia żeglugowe (jak naprzykład znaki, urządzenia przystaniowe i t. p.) oraz brzegi nie mogą być przez spław uszkadzane.

4. Spław tratew w porze nocnej (od zachodu do wschodu słońca), jak również podczas gęstej mgły, zawiei śnieżniej, w czasie wichrów oraz wysokich stanów wód jest wzbroniony. W czasie pochmurnym załoga jest obowiązana w razie potrzeby dawać znaki ostrzegawcze zapomocą nawoływania, trąbienia lub w inny sposób.

5. Tratwy winny płynąć w odstępie co najmniej 150 metrów od siebie.

6. Zatorowanie łożyska wodnego tratwami jest zabronione. Organa nadzorcze obu Państw mają, prawo zarządzić na koszt właściciela usunięcie tratew przeszkadzających spławowi.

7. Wspólne przepisy o rozmiarach tratew, ich wyposażeniu i obciążeniu, niezbędnej ilości załogi, jak również o nadzorowaniu spławu wydadzą właściwe urzędy obu Państw po wspólnem porozumieniu.

1. Tratwy mogą zatrzymywać się tylko w miejscach w tym celu wyznaczonych, zaopatrzonych w pale dla umocowania tratew i w znaki, widoczne z rzeki. Wyznaczenie takich nowych miejsc (przystani) na brzegach tych części wód granicznych, któremi przebiega granica państwowa (biegi graniczne), nastąpi w porozumieniu właściwych urzędów obu Państw; w częściach, gdzie wody graniczne znajdują się w całości na obszarze jednego Państwa, wyznaczą przystanie właściwe urzędy tego Państwa. Przy wyznaczaniu takich przystani należy w obu wypadkach brać pod uwagę uzasadnione potrzeby spławu.

2. Tratwy płynące na wodach granicznych nie podlegają procedurze celnej, chyba że przybiją do brzegu. W wypadkach uzasadnionego podejrzenia o przekroczenie celne lub inne, mogą organa celne i policyjne na obszarze własnego Państwa przeprowadzać rewizję tratew i załogi, dopóki tratwy i ich załoga znajdują się na tym obszarze. Kierownik tratwy obowiązany jest na wezwanie wymienionych organów przybić do brzegu, w miejscu, gdzie nie grozi niebezpieczeństwo i umożliwić tym, organom wejście na tratwę oraz powrót na brzeg.

3. Jeżeli tratwa musi przybić do brzegu drugiego Państwa poza wyznaczoną przystanią, winien kierownik jej niezwłocznie zawiadomić o tem najbliższy urząd celny, ewentualnie finansową (graniczną) straż i wyjaśnić przyczynę przybicia do brzegu.

4. W razie rozbicia tratwy załoga może wejść na brzeg drugiego Państwa i zebrać drzewo z rozbitej tratwy. Kierownik tratwy powinien zawiadomić niezwłocznie o tem najbliższy urząd celny, ewentualnie straż finansową (graniczną).

W wypadkach wymienionych w artykule 46, ustęp 3 i 4, kierownik tratwy może swój ładunek oraz drzewo z tratwy złożyć na brzegu i tam pracować, zaś posiadacze nadbrzeżnych gruntów nie mogą mu tego wzbronić. Jeżeli z powodu przybicia do brzegu lub złożenia ładunku i drzew z tratwy powstałaby jaka szkoda, mogą intęresowani żądać stwierdzenia jej przez właściwe urzędy Państzva, na którego obszarze szkoda nastąpiła i żądać wynagrodzenia tak od osoby uprawnionej do spławu jak od kierownika tratwy według obowiązujących na tym obszarze przepisów.

O ile Umowa niniejsza nie postanawia inaczej, podlegają tratwy, ich ładunek i załoga wszystkim przepisom, obowiązującym na obszarze Państwa, w którym się znajdują.

Pozwolenie na spław drzewa luzem na wodach granicznych nie będzie udzielane.

1. Przekroczenia przepisów o spławie będą ścigane ze strony tego Państwa, na którego obszarze zostały dokonane.

2. Jeżeli na granicznych biegach wód zajdzie przekroczenie przepisów o spławie lub wydarzenie, które wymaga urzędowego wkroczenia policji spławowej, urząd tego Państwa, którego organ pierwszy to zauważył, może wkroczyć i przeprowadzić właściwe urzędowe postępowanie. Powyższe obowiązuje zwłaszcza w wypadku, kiedy nie można natychmiast z pewnością, stwierdzić, na którym obszarze przekroczenie było dokonane lub wypadek się zdarzył. W takich razach urząd, którego organ pierwszy wkroczył, winien o tem zawiadomić właściwy urząd drugiego Państwa i jemu całą sprawę odstąpić ze wszystkiemi aktami, skoro dodatkowo się okażę, żę to Państwo ma zwierzchność na obsząrze, na którym wypadek się zdarzył.

3. Umawiające się Państwa będą sobie wzajemnie udzielały pomocy przy wykonywaniu policji spławowej na biegach granicznych.

Właściwe urzędy mogą w sprawach wykonywania postanowień tego rozdziału bezpośrednio ze sobą korespondować.

Właściwe urzędy obu Państw będą sobie dostarczały na wyrażone życzenie, ewentualnie za zwrotem kosztów, dane o stanie wód i stosunkach lodowych, o otwarciu jazów i zbiorników, jako też o wielkościach opadów i ilościach odpływowych, które mają znaczenie dla odwrócenia niebezpieczeństwa wielkich wód i lodów, dla przygotowania regulacyjnych projektów i przeprowadzania robót konsęrwacyjnych na granicznych biegach wód lub na biegach wad drugiego Pańśtwa. Dla tego celu będą sobie te urzędy także komunikowały, ewentualnie za zwrotem kosztów spowodowanych odstąpieniem materjałów, również ważne wyniki pomiarów lądowych i hydrotechnicznych jako też zmiany wysokościowych i poligonalnych punktów.

1. Umawiające się Państwa będą czuwały nad tem, aby w obrębie dorzecza wód przechodzących na obszar drugiego Państwa, były zachowane w miarę możności wszystkie dotychczasowe stacje ombrometryczne i aby w miarę możności zostały ponownie uruchomione te stacje ombrometryczne, w których już przed rokiem 1914 prowadzono przez dłuższy szereg lat spostrzeżenia, lecz których czynności byty przerwane wskutek wydarzeń wojennych lub wskutek zmiany stosunków państwowych.

2. Przy zakładaniu nowych stacyj ombrometrycznych w dorzeczu wód wspomniamych w ustępie 1 zostaną w miarę możności uwzględnione wnioski właściwych urzędów drugiego Państwa.

Znaki ustawione wzdłuż granicznych biegów wód, a służące dla celów hydrotechnicznych jak: trygonometryczne punkty, repery niwelacyjne, kamienie kilometrowe i t. p. zostaną zachowane. Osoby, którym powierzono przeprowadzenie robót regulacyjnych albo ich utrzymanie, mogą się zawsze term znakami w swych pracach posługiwać. O pracach pomiarowych przeprowadzonych na obszarze drugiego Państwa należy uprzednio zawiadomić właściwy urząd techniczny tego Państwa; urząd ten jest obowiązany bezzwłocznie powiadomić o rozpoczęciu tych prac straż finansową (graniczną).

Przy wykonywaniu rybołówstwa na biegach wód granicznych, każde z Państw Umawiających się zachowuje swą suwerenność na częściach leżących na jego terytorjum.

1. Przy wykonywaniu rybołówstwa na biegach wód granicznych będą obowiązywaly postanowienia odrębnych umów, które w tej mierze były lub będą zawarte między Państwami Umawiającemi się.

2. Umowy te będą zawierały według zasad gospodarki ochronnej, ze szczególnem uwzględnieniem ochrony ryb wędrownych, postanowienia o wspólnych czasach ochronnych, o minimalnych wymiarach ryb, które łowić będzie wolno, o dopuszczalnych narzędziach do połowu ryb, o zakazach zanieczyszczania wód i rybołówstwa w nocy i wreszcie o zabezpieczeniu wolnego przepływu ryb na tarło.

Prawo łowieckie i jego wykonywanie regulować będą przepisy prawne obowiązujące na terytorjum każdego z Umawiających się Państw.

Wszelkie kwestje zwiążane z kolejowemi przejściami granicznemi zostaną uregulowane w osobnych umowach o wzajemnej komunikacji kolejowej.

1. Umawiające się Państwa wydadzą zarządzenia, aby w razie wykonywania nowych budowli kolejowych lub przebudowy istniejących budowli i wogóle w razie jakichkolwiek zmian w pobliżu granicy państwowej, któreby dotyczyły interesów kolei żelaznych sąsiedniego Państwa, Zarząd kolejowy tego Państwa był zapytywany o opinję lub był wzywany do udziału w konferencjach i aby brano wzgląd na jego wnioski w miąrę możności tak, jak gdyby chodziło o własny Zarząd kolejowy. Powyższe postanowienie dotyczy budowli i urządzeń kolejowych w odległości do 100 metrów od granicy państwowej.

2. Każde z Umawiających się Państw będzie czuwało nad tem aby na jego obszarze w pobliżu granicy państwowej nie podejmowano niczego, coby zagrażało bezpieczeństwu eksploatacji kolei sąsiedniego Państwa. Tak samo każde z Umawiających się Państw, w ramach własnych ustaw i rozporządzeń, wyda zarządzenia niezbędne dla ochrony szlaku i bezpieczeństwa ruchu (zajęcia lub wywłaszczenia obcych gruntów i t. p.). Postanowienie to dotyczy również tych części szlaków, które przebiegają przez obszar sąsiedniego Państwa.

3. Do budowli w rejonie ogniowym linji kolejowej, leżącej na terytorjum sąsiedniego Państwa, będą stosowane przepisy Państwa, na którego terytorjum budowle takie mają być vykonane.

4. Umawiające się Państwa wydadzą zarządzenia, aby o ile możności miało wzgląd także na właściwe przepisy sąsiedniego Państwa, gdyby kiedykolwiek chodziło o przeprowadzenie nowej lub przeniesienie istniejącej linji kolejowej w pobliżu granicy.

5. Umawiające się Państwa uregulują swój stosunek prawny co do tej części szlaku kolejowego biegnącego od stacji Orlov na Slovensku w kierunku stacji Muszyna, który, jak zostało stwierdzone podczas szczegółowego wyznaczenia dawnej granicy galicyjsko-węgierskiej, leży na terytorjum polskiem i jest własnością kolei Koszycko-Bohumińskiej.

O ile granicę ostanowi bieg wodny, to według decyzji Międzynarodowej Komisji do określenia granicy czeskosłowacko-polskiej:

a) linją graniczną jest linja środkowa powierzchni biegu wodnego między brzegami, stwierdzonej w czasie prac delimitacyjnych i wkreślonej do map operatu, wymienionego w artykule 1;

b) linję graniczną, utworzoną przez linję środkową biegów wodnych, nąleży w przyszłości uważać za stałą bez względu na ewentualne zmiany biegu wodnego (granica stała);

c) przez linję środkową należy rozumieć linję, dzielącą powierzchnię, o której jest mowa wyżej, na dwie jednakowe części i której punkty były określone w ten sposób, że jako podstawę wzięto jednakowo oddaloną od obu brzegów (załącznik I, artykuły VII i VI Protokółów Delimitacyjnych).

O ile bieg wodny, w którym w czasie przeprowadzenia prac delimitacyjnych przebiegała granica stała, zmieni swe położenie w ten sposób, że linja graniczna opuści na jednej ze stron wodę, właściwe urzędy Państw Umawiających się porozumieją się od wypadku do wypadku co do zabezpieczenia dotychczasowego używania wody tego biegu.

1. Umawiające się Państwa będą ochranialy znaki graniczne, znaki pomiarowe i inne urządzenia, które służą do wyznaczenia granicy państwowej i zabronią używania znaków granicznych do jakichkolwiek innych celów oraz będą się starały o to, aby charakter, forma, położenie i kierunek brzegu i koryta granicznych biegów wód były o ile możności zachowane bez zmiany.

2. Umawiające się Państwa będą się starały; aby wszędzie tam, gdzie granica przebiega przez las albo zarośla, był trwale oczyszczony pas terenu szerokości jednego metra po każdej stronie granicy i to tak, aby z każdego znaku granicznego było zawsze widać oba sąsiednie znaki; Umawiające się Państwa nie dopuszczą również, aby w tym pasie powstały takie urządzenia, któreby utrudniały przejrzystość granicy lub jej obchód.

3. Istniejące urządzenia, nieodpowiadające postanowieniom ustępu 2, będą tolerowane, jednak przy ich odnowieniu Umawiające się Państwa wprowadzą w życie postanowienia ustępu 2.

4. Umawiające się Państwa będą się starały o to, aby pas terenu wymieniony w ustępie 2 nie był używany do przepędzania i paszenia bydła lub do jazdy wozami. Na wyjątki zezwalają właściwe władze obu Państw we wzajemnem porozumieniu.

Umawiające się Państwa wydadzą przepisy karne, na podstawie których będzie ścigany każdy, ktoby umyślnie lub z niedbalstwa przeniósł, usunął, uszkodził albo uczynił niewidocznemi znaki graniczne, znaki pomiarowe, albo inne urządzenia oznaczające granicę państwową, albo też ktoby umyślnie lub z niedbalstwa albo bez pozwolenia właściwej władzy zmienił charakter, formę, położenie lub kierunek brzegu, albo koryta granicznego biegu wód, jako też ktoby bez zezwolenia właściwych władz używał pasa terenu, wymienionego w artykule 62, ustęp 2 do przepędzania i paszenia bydła, lub też do jazdy wozami.

Znaki oznaczające granice własności mogą być na granicy państwowej osadzone tylko za zgodą władz obu Państw wymienionych w artykułe 66, ustęp 2.

Organa, powołane w każdem Państwie według jego przepisów do stwierdzenia przeszkód i braków na granicy, są obowiązane donosić bezzwłocznie władzom wymienionym w artykułe 66, ustęp 1 o spostrzężonych uszkodzeniach lub zagrożeniach znaków granicznych, niedostatecznej przejrzystości biegu granicy lub o czynach niezgodnych z postanowieniami artykułu 62, ustępów 2 i 4.

1. Jeżeli preszkody lub braki w znakach granicznych mogą być usunięte tylko przy pomocy operatów, lub gdy ich usunięcie wymaga zmiany danych w operacie, a w szczególności jeżeli znak graniczny nie jest na swem pierwotnem miejscu albo też, gdy musi być on na nowo osadzony, przeprowadzą potrzebne prace urzędnicy upoważnieni do tego w obu Państwach Umawiających się przez Ministerstwa Robót Publicznych.

2. Usuwanie innych, aniżeli w ustępie 1 wymienionych przeszkód lub braków na granicy, będzie powierzone w obu Państwach Umawiających się właściwym władzom powiatowym administracji ogólnej. O przeprowadzonem usunięciu przeszkód lub braków przez te władze winny być zawiadomione czeskosłowackie względnie polskie Ministerstwo Robót Publicznych, które z końcem każdego roku podają sobie nawzajem do wiadomości pocżynione im doniesienia.

3.Władze wskazane w ustępach 1 i 2 mogą w sprawach odnoszących się do usuwania przeszkód i braków na granicy korespondować ze sobą bezpośrednio.

Znaki graniczne będą, utrzymywane w następujący sposób:

1. Republika Czeskosłowacka utrzymywać będzie własnym kosztem znaki graniczne na następujących odcinkach:

a) od znaku główńego 26 odcinka I włącznie - do znaku głównego 13 odcinka II wyłącznie;

b) od słupa granicznego III/1 włącznie - do znaku głównego 27 odcinka III wyłącznie;

c) od znaku międzyległego 6/3 odcinka IV włącznie - do znaku głównego 43 odcinka IV wyłącznie;